Na nog een paar dagen in de Marina in Trinidad voor de nodige boodschappen en onderhoud vertrokken wij donderdag 26 februari richting Grenada. We varen dus terug langs de ons al bekende eilanden van Grenada, Carriacou en de Grenadines. 
Dit terugvaren klinkt makkelijker dan het is, want deze eilanden heten niet voor niets de “Windward Islands’. Om hier te komen moet je hoog aan de wind of tegen de wind in kruizen. Of zoals de Engelse matrozen zeiden: ‘beating down the wind’. De tocht van Trinidad naar Grenada was wederom net zo pittig als de heenreis. Hoog aan de wind, met hoge golven en windsnelheden van de 30-35 kts. Een zware tocht, en om de een of andere reden vond ik het zo nu en dan gewoon eng. Misschien dat alle verhalen over dingen die stuk zijn gegaan bij andere boten toch onbewust gaan meespelen. In ieder geval blijft het vertrouwen in de boot groeien, want die vaart rustig verder.
Vrijdagochtend 27 februari om 0300 kwamen we aan voor Grenada. Snel ankeren en dan ons bed in. Vrijdag staat in het teken van niets doen, bijkomen van de pittige overtocht (allebei zeeziek geweest), eigenlijk gewoon lekker limen. Zaterdag zijn we anker op gegaan en Port St George binnen gevaren om bij de Yachtclub, brandstof en water te laden. Daarna zijn we aan een mooring gaan liggen in de baai en hebben we op een ongewone plek een Six Nation Rugby wedstrijd zitten kijken. We moesten namelijk nog wat boodschappen doen en waren met de dinghy naar Foodland supermarkt gevaren iets verderop in de baai. Bij de koekjes en broodjes afdeling hing een groot TV scherm en toen wij daar langsliepen was net de kick-off van Schotland tegen Italië. Het was een herhaling, maar wij wisten de uitslag nog niet dus bleven we even staan. Dat even werd de volle 80 minuten. Helaas verklapte de security guard vlak voor het einde dat Italië had gewonnen. Jammer want de spanning van deze rugbythriller was gelijk verdwenen. Na 80 minuten daar gestaan te hebben ging Marjolein nog klagen bij de koekjesman dat hij ons nog steeds niet geholpen had.
De volgende dag zijn we iets verder gevaren richting Moliniere onderwaterbeeldenpark. Hier heeft een kunstenaar beelden op de bodem gezet zodat koraal en vissen die langzaam kunnen overnemen. Daar moesten we natuurlijk even snorkelen. Helaas lagen we daar ‘s nachts erg dichtbij een catamaran die de boei naast ons had opgepikt. Enkele keren lagen we nog maar 1 meter uit elkaar. Veel slaap zat er dus niet in. De volgende ochtend zijn we vertrokken richting Carriacou en bij aankomst zagen we daar net Leon en Frieda in hun bijboot naar de kant varen. Snel erachteraan en na een hartelijk welkom hebben we een heerlijk avondje gehad bij ons aan boord. Echt leuk om ze weer te zien want de laatste keer was toen wij wegvoeren uit de Kaap Verden.
De volgende dag 3 maart zal ons nog lang heugen. Bijna was onze reis hier ten einde gekomen. Na de gezellige avond met Leon en Frieda gingen wij de volgende ochtend anker op en wilden wij ten westen van Carriacou varen. Cariacou betekent namelijk: ‘omgeven door riffen’. Helaas was de wind iets te sterk en de golven dus vrij hoog en vonden we slechts op 1 plek een ankerplaatjes om toch een stukje te snorkelen. Maar heel erg lekker lagen we niet. Zodra we het water weer uit waren, zijn we ook meteen anker op gegaan en richting Union Island gevaren, want dit was maar een klein stukje. In Clifton bay hadden we een maand geleden afscheid genomen van de Volonte en nu lagen we hier weer. 
Na een uurtje zijn we van de boot af gegaan en hebben we naar de zonsondergang gekeken vanaf een piepklein eilandje omringt door helder blauw water met een barretje en Bob Marley op de achtergrond. Hoe Caribisch wil je het hebben? Het eilandje heet niet voor niets Happy Island. We hebben die avond een heleboel Nederlanders ontmoet van 2 Nederlandse charterboten (de Vrijbuiter en Yemaja). Harry en Petra van de vrijbuiter varen rond met mensen die een paar weken op vakantie komen. Deze week hebben ze Steven, Monique en Joke mee. Jaron zat op de Yemaja met een Duits stel en een Australische dame. Wij zouden hem wel terug naar zijn boot brengen, want de rest van zijn bemanning is al weg met de dinghy. Nadat we het licht uitdoen op Happy Island besluiten we met alle Nederlanders uiteten te gaan. We varen samen met Jaron langs de Batjar om wat anders aan te trekken. 
Maar de Batjar ligt niet meer op haar plek. Ondertussen is het donker en zijn we op zoek naar de boot. Dan zien we een heel stuk richting het rif de Batjar op wel een hele rare manier liggen tegen een andere boot aan. Vol gas varen we erheen, dit is niet goed. Hoe kan dit nou gebeurt zijn? Wij hebben het anker gecontroleerd en zijn zelfs nog een uur aan boord geweest, het waaide toen ook al zeker erg hard en lagen dus goed. Er is wel een bui over geweest waar veel wind in zat. We komen bij onze boot aan en zien dat de achterstag om de boegspriet van de andere boot zit, de windmolen slaat met elk golfje tegen zijn boegspriet aan. Stephan pakt zijn duikbril en springt in het water hij heeft nog net genoeg licht om te zien dat zijn ankertros en ankerketting vlakbij onze schroef loopt. De motor starten is voor nu dus geen optie.
Gelukkig hebben we Jaron bij ons die bij de 11e luchtmobiele brigade heeft gezeten. “geef me een opdracht en ik voer het uit”, klinkt uit zijn mond . Erg fijn om op zo’n moment zo iemand bij ons te hebben. We besluiten om de achterstag los te halen en dan de boot er omheen te duwen. We zijn klaar om het laatste stukje weg te halen maar moeten eerst nog een keer goed nadenken. Die tijd hebben we, want het valt mee met de windmolen en we liggen vast. “Misschien is het een beter idee om nog een paar extra handjes te halen” . We halen Diep de schipper van de Yemaja op om ook nog even met ons mee te denken. Tegelijkertijd komt Marcus (de schipper van een Duitse boot) zijn hulp aanbieden. We hebben nu zoveel mankracht dat we proberen het anker op te halen en de boot om de boegspriet heen te duwen. We duwen en de boot komt langzaam los, Ik start op dat moment de motor en loop naar het anker. Stephan kan het anker rustig binnenhalen terwijl de jongens de Batjar nog van de boot afduwen. We kunnen wegvaren en een nieuw ankerplekje zoeken. We bekijken de schade en gelukkig valt het mee. De windmolen loopt aan dus daar moet naar gekeken worden en er is een klein beetje verf van de zijkant. Pff… Dit had heel anders kunnen aflopen als we niet tegen die boot op waren gedreven want daar achter ligt een rif. Een geluk bij een ongeluk. Toen we weer steady lagen hebben we hier een biertje op gedronken en daarna hebben we met Jaron op Union Island nog een extra rum gedronken op de goede afloop!!! !!