De kastjes zijn allemaal dicht, prullenbak staat vast aan de tafelpoot, het bed in het achteronder is opgemaakt, de luchthappers zijn afgedicht, de motor van de bijboot hangt weer in zijn standaard en de reddingsvesten liggen klaar. We zullen vandaag even moeten doorbuffelen, want voor eerst sinds lange tijd moeten we weer hoog aan de wind zeilen om in Trinidad aan te komen. Na Rio de Janeiro heeft Trinidad het grootste carnivalsfeest. Nu we zo dicht in de buurt zijn mogen we dit natuurlijk niet missen. Een tweede reden voor ons bezoek aan Trinidad, buiten het feit om dat het een prachtige natuur heeft met veel verschillende soorten bomen, vogels, vlinders, apen en andere levende wezens, is dat de oudoom van Stephan hier als missionaris heeft gewoond en nu begraven ligt bij het klooster die hij heeft helpen opbouwen. Reden genoeg om even de tanden op elkaar te zetten en als echte zeerovers het gevecht tegen de golven aan te gaan.15 tot 20 knopen is de wind die voorspeld is, helaas moeten we weer constateren dat het weer zich niet laat voorspellen en er staat dan ook een steady 30 knopen op de teller met uitschieters naar 35. Omdat onze halyard restrainer gebroken is kunnen we de genua niet kleiner maken en staat die dan ook vol op. Met 4.5 knoop varen we richting Trinidad. We hadden gehoopt om 02.00 ‘s nacht aan te komen in de haven, maar dat gaan we niet halen. We kunnen Trinidad zien, maar we zijn er nog lang niet met deze snelheid. Je kan het vergelijken met een warme zomerdag als je naar het strand wilt, maar achteraan in de file staat. Om 05.00 varen we bijna tussen Trinidad en Boca de Monos door. We halen de genua naar beneden. We horen iets achter onze boot, het lijkt op een zware motor maar kunnen niet zien wat het is. “Steef volgens mij worden we gevolgd.” Nog voordat ik het uitgesproken heb schijnt er een felle schijnwerper in ons gezicht. We zien 8 gewapende mannen aan boord van een klein snel vaartuig. Het is de kustwacht van Trinidad. We moeten vaart minderen zodat twee man bij ons aan boord kunnen stappen. Ze willen onze paspoorten zien en controleren of we geen drugs of wapens aan boord hebben. De paspoorten horen in de kluis te liggen, maar nadat we zijn uitgeklaard uit Grenada hebben we ze op een andere plek neergelegd (je weet wel dat handige plekje). We halen de kajuit overhoop, maar kunnen ze niet vinden. Ondertussen beantwoord Stephan netjes alle vragen die ze hebben. Het klinkt allemaal geloofwaardig en zonder onze paspoorten gezien te hebben stappen de mannen weer van boord. Om 06.00 kunnen we eindelijk het anker uitgooien, springen we nog even onder de douche en kruipen in bed.
Het carnival is hier al weken aan de gang, er zijn voorrondens voor de beste steelband’s, soca muziek, mooiste kings and queens en nog veel meer. Wij gaan zaterdag de stad in om het kindercarnival mee te maken en om alvast in de stemming te komen voor de grote parade op dinsdag.
Trinidad heeft het beste van twee werelden, een echt entertainment eiland en wij mogen het grootste feest van het jaar mee maken. Trinidad heeft hiernaast een rijke natuur, met 460 soorten vogels waaronder de kleinste ter wereld, de kolibrie een bijzondere vogel die niet alleen vooruit, achteruit en zijwaarts maar zelfs ook op zijn kop kan vliegen. Ook is dit eiland het thuis van de grootste schildpaddensoort ter wereld de leatherback schildpad, kaaimannen, brulapen, 620 verschillende soorten vlinders en nog veel meer. Tijd dus om het regenwoud in te trekken en op zoek te gaan naar deze mooie en indrukwekkende dieren. Stephan heeft een hike uitgekozen niet ver hier vandaan. Op de haven horen we al lekkere soca muziek. Even voor de duidelijkheid nee wij zijn niet vertrokken om 03.00 ‘s nachts, het is nu 08.00 in de morgen en het pre-carnivalfeestje is ‘still going strong’. We wandelen richting de muziek en komen tientallen schaars gekleden mensen tegen die op weg zijn naar hun auto. Degene die van jullie de Nijmeegse vierdaagse wel eens gelopen hebben kunnen zich er misschien een voorstelling van maken. Jij vroeg je bed uit en aan de wandel en langs de kant van de weg vrolijke en dronken mensen die net terug komen van een goed feestje. Wat anders een vrij lang en saai stuk langs de weg lopen zou worden word nu ineens erg gezellig. Wat we minder leuk vinden om te zien is dat er langzamerhand een file ontstaat op de enige autoweg richting de stad. Laten we aannemen dat deze honderden mensen die nu achter het stuur 
kruipen niet hebben gedronken dan nog zullen ze vast erg vermoeid zijn. Een goede reden voor ons om extra uit te kijken en net even een paar stapjes meer in de berm te zetten. We lopen over een oude kazerne van de Amerikanen die, om zichzelf bezig te houden een golfbaan aangelegd hebben midden in de jungle. Deze is nog steeds goed onderhouden en word nog volop gebruikt. Na twee en een half uur wandelen komen we aan bij het begin van onze hike. Het geluid van de soca muziek, nog steeds hoorbaar in de verte maakt plaats voor het gefluit en getjilp van vogeltjes, het gebrul van de brulapen en het gekraak van de bamboebomen. Vogels vliegen af en aan en vlinders fladderen met ons mee. De temperatuur is aangenaam dankzij het lichte wolkendek.
Het is het droge seizoen in Trinidad waardoor we, aangekomen bij de waterval, maar een heel klein stroompje naar beneden zien vallen. We trekken onze zwemkleding aan en nemen een verfrissende douche onder het water wat 40 meter naar beneden komt kletteren, de apen kletsen wat af en aan met elkaar en de papagaaien vliegen langs. Wat zijn we toch bevoorrecht dat we deze reis mogen meemaken. We wandelen terug naar beneden om op weg te gaan richting de bamboekathedraal. We nemen eerst nog een verfrissend drankje op de golfbaan en klimmen dan bij het volgende stuk omhoog en hebben een adembenemend uitzicht over het regenwoud en de zee. Of was het nou adembenemdend omdat onze conditie niet meer zo goed is na een jaar borrelen, uitslapen en lanterfanten? Onze weg vervolgt richting het strand het tropische strandje zoals het hoort te zijn. Vrolijke mensen, palmbomen, blauw water, wit zand, vogeltjes fluiten en soca muziek uit de speakers van geparkeerde auto’s. Vandaag hebben we zeker al 15 kilometer gelopen en mijn benen beginnen behoorlijk moe te worden. We hebben nog een kleine wandeling te gaan naar de bamboe kathedraal. De bamboe langs de weg is in de loop van de jaren naar elkaar toe gegroeid waardoor dit nu een bijzondere boog van bamboe is geworden.
Het gekraak van de bamboe klinkt een beetje griezelig en ik zou hier dan ook niet graag in het donker willen lopen. We zijn nog naar boven gelopen in de hitte en kwamen uit bij een amerikaans satellietvolgstation. De weg terug naar huis zijn we gaan liften want we waren beide best moe.
Er ligt een andere Nederlandse boot binnen, Taaltje, met aan boord Ilse en Leon, we hebben ook al eerder samen in Las palmas gelegen. Jeetje dit lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Na onze wandeling van vandaag drinken we bij hun aan boord een biertje en ook Maurice komt langs, een Nederlander die samen met zijn vrouw, een trinidadder al 8 jaar woonachtig is op Trinidad. Volgens hem is het mooiste gedeelte van carnival J’ouvert. Een parade met muziek, drank, verf en modder. Ilse en Leon gaan mee naar J’ouvert en gelukkig weet hij voor ons nog twee kaartjes te bemachtigen zodat ook wij mee kunnen gaan doen met dit regenboog feestje.
Maandagochtend om 01.00 gaat de wekker pfff…. gelukkig hij gaat af want ik was even vergeten hoe je dat ding ook alweer moet instellen. Maar waarom zouden we dit ook al weer gaan doen? Ik kan nu lekker slapen of onder gegooid worden met verf. Ineens lijkt dit plan een stuk minder leuk dan een paar uur geleden. Met grote tegenzin kom ik mijn bed uit. Maar zodra we aankomen bij Maurice thuis om 02.30 ‘s nachts is de tegenzin omgeslagen in enthousiasme. We krijgen allebij een plastic tasje met een t-shirt, beker, ontbijtbonnen, verf, m&m’s, koekjes, yoghurtjes en ander lekkers. Laat dat feestje maar komen. We verzamelen ons op een groot parkeerterrein met honderden mafkezen net als wij. De muziekwagens gaan aan en een oorverdovende herrie komt uit de boxen, die qua groote iets weg hebben van kuubskisten. Dit zorgde voor zoveel decibels dat mijn oortjes gaan klapperen, mijn borst gaat resoneren alsof er een drilboor op staat en zelfs mijn gezichtsveld begint mee te trillen. De drankkarren met gratis, bier, rum, vodka, fris en andere nodige dorstlessers beginnen met schenken. Hier word net als in nederland geschonken 20 procent om 80 procent, alleen gooien ze hier je beker vol met 80 procent rum en de 20 procent cola. De stoet komt op gang en samen met de andere honderden “bob ross” en “van Gogh”s” chippen we over de snelweg. Chipping is een soort wandelen/dansen en een beetje schudden met je billen. Dit chippen word algewisseld met wining, draaien met je heupen en dan omlaag. De verf spuit in het rond en voordat we het weten zien we er uit als twee mooie schilderspaletjes. Samen met Maurice, Patel de vrouw van Maurice, Ilse, Leon en Greg hebben we de avond van ons leven. We zien de zon langzaam opkomen en tegen de ochtend zit er verf en modder op
plekken waar de zon niet schijnt. Dit mogen we wegspoelen op de parkeerplaats waar ze grote bluswagens hebben neergezet. Daarna is er nog ontbijt geregeld ook. Wat een fantastisch, geweldig, super, gaaf, goed geregeld feest is dit. Wouw dus dit is nou carnival!
Om 1000 uur zijn we terug aan boord maar de boot gaat heen en weer en ik voel me zeeziek. De dag hebben we doorgebracht met hangen slapen nog wat hangen en nog wat slapen. Ik ga nooit meer drinken.
Dinsdagochtend hebben we een taxi geregeld om ons naar de parade te brengen. Die begint hier gewoon om 08.00. Om 06.30 komen we aan in de stad, de mannen en vrouwen zijn zich nog aan het klaar maken voor de optocht. De stad ziet er nu al erg fleurig en vrolijk uit door iedereen met veren in alle kleuren van de regenboog. En nee dan heb ik het niet over de veren van Pino, niet de veren van meneer uil en ook niet de veren van de angry birds. Nee, ik heb het over prachtige verentooien gecombineerd met engelenvleugels, prinsessenkroontjes, volle billen en prompte boezems bedenkt met zo min mogelijk kraaltjes.
Wij gaan rustig langs de kant van de weg zitten en genieten van alles wat voorbij komt lopen. De meeste op sandalen, slipper of sportschoenen, maar sommige meiden op de meest onmogelijke hakken, respect. De parade begint en we zien de mooiste creaties voorbij komen. Chipping en wining, schudden met de billen. De muziekkarren gevolgd door de drankkarren en honderden mooie, nee prachtige mensen lopend door de straten. We krijgen een live optreden van Marcelo Montano, de grootste Soca artiest van Trinidad. De sfeer van dit feest is bijzonder goed. Weken lang feesten, dagen lang weinig slaap en een bijzondere hoeveelheid alcohol lijkt hier totaal geen sprake van te zijn. Op een enkele toerist na. Zoals ik al zei, wat een fantastisch, geweldig, super, gaaf, goed geregeld feest is dit. Wouw dus dit is nou carnival TRINNY STYLE!