Na 16 dagen op zee kwamen we op woensdag 14 januari aan in Port St George, Barbados. Voordat we konden afmeren moesten we even ten anker om te controleren wat er nu in de schroef zat. Het water is helder blauw en de tempratuur rond de dertig graden, geen straf dus om het water in te moeten. Het was alleen wat zeewier dus na een korte stop konden we aan de meldsteiger in Port St. George afmeren om in te klaren. Dat deed Marjolein terwijl ik ondertussen mijn ogen uitkeek naar de superjachten die in deze kleine haven lagen! Omdat het al avond was voordat we klaar waren met inklaren bleven we nog even liggen aan de meldsteiger zodat we konden gaan uiteten bij de Marina. Hier hadden we al een tijd naar uitgekeken en het wachten werd beloond met een heerlijke steak! Zelfs de aardappelpuree met rode kool smaakte voortreffelijk. Voor dit uiteten hadden we van de Cas Ladies vlak voor ons vertrek een stapel dollars gekregen. Dus bij deze: bedankt Cas Ladies voor deze heerlijke maaltijd. Na het eten zijn we buiten de haven ten anker gegaan om de volgende ochtend vroeg weer binnen te lopen om brandstof en water te laden. Aan de meld- en olielaadsteiger was het een gezellige drukte van vissers die met powerbootjes en oude sloepjes langszij kwamen om brandstof te laden. Veel ruimte was er niet, maar we waren vrij snel aan de beurt en konden weer om half tien richting het zuiden varen, naar Carlisle Bay. Daar zouden we een paar dagen (nu dus al 1 week) ten anker gaan. De westkust van Barbados heet niet voor niets de ‘Platinum Coast’, want het ene mooie strand volgde op de ander, met daaraan mooie huizen en hotels. In Carlisle Bay kwamen we in de middag aan en daar konden we vlak naast de Volonte een ankerplaats vinden. Het blauwe water, het zonnige weer, en geen dolfijnen maar wel paarden die om onze boot heen zwemmen, het is precies zoals ik het me had voorgesteld. Om te vieren dat we elkaar weer zagen en dat we de tocht hadden gedaan zijn we gelijk Bridgetown in gegaan met de Dinghy en hebben we een rumpunch op de overtocht gedronken. De dagen daarna regen zich aaneen, met snorkelen bij een paar wrakken, met schildpadden, les geven aan Thomas, opruimen aan boord, zeilen wegbrengen voor reparaties, boodschappen doen in Bridgetown! Samen met Thomas en Jesper hebben wij een bus gepakt naar het Noorden om langs de westkust schildpadden te zoeken. Een hele dag snorkelen leverde wel mooie plaatjes op van een Murene, kogelvissen en nog heel veel andere prachtig gekleurde vissen, maar geen schildpadden. De bussen op Barbados zijn blauw of geel. De blauwe bussen zijn van het officiele transportbedrijf, de gele meer van particulieren. We namen een gele bus op de weg terug. Dat we in stapte maakte de buschauffeur met rasta haren, het rood, geel en groen gekleurde stuur en de keiharde muziek uit de speakers een gezellige indruk, daar word je toch blij van en dat voor 2 dollar. Dat we wegreden hebben we echter doodsangsten uitgestaan want van een snelheids limiet hebben ze hier nog niet gehoord en alles gaat dan ook met vol gas! Wat rijden die lui hier hard over de smalle weggetjes! Wel gezellig aan boord met de muziek maar het was zo nu en dan net superman the ride! De schildpadden bleken uiteindelijk vlakbij de boot veel makkelijker te vinden te zijn, maar daar kwamen we pas na een paar dagen achter.