Tja, dat er veel zou gebeuren op deze reis van 1 jaar, dat hadden we wel verwacht. Dat we rekening moesten houden met tegenslagen dat was ons niet vreemd. Maar dat we op onze eerste oversteek al bijna onze mast kwijt waren, dat was (en is) een beetje teveel van het goede. 'Zonder geluk vaart niemand wel', daar was hier ook zeker sprake van. Toen wij een tijdje op de motor hadden gevaren (vanwege windgebrek) wilde ik de genua uitrollen, maar het rolsysteem liep een paar keer vast. Marjolein die de bak op was gegaan om polshoogte te nemen had opeens de gehele voorstag vast. De onderkant was losgekomen van de schroefdraad en de mast werd nu alleen nog overeind gehouden door het topwant en de kotterstag. Gelukkig was er geen zeil uitgerold, gelukkig zat Marjolein op de bak, gelukkig bleven we allebei rustig, gelukkig was de wind nog niet zo sterk, en gelukkig werkte de autohelm. Met wat moeite hebben we de voorstag provisorisch weer vastgezet. Toen begon het billen knijpen! Zou de mast blijven staan? Het weer werd slechter en de golven hoger. Toch maar de crashbag klaargezet en London VTS en Thames Coastguard gewaarschuwd. Mocht de mast namelijk afbreken dan zouden we ook geen communicatie meer hebben. Op zoek naar een plek om te kunnen schuilen kwamen we op de rivier Medway terecht. Toch wel gaaf uiteindelijk om 's avonds de Thames monding op te varen!