“Steef weet jij waar Sale is? Nee, ze liep net nog buiten. Sale.. Sale… Kom dan..psss psss psss” Ik kan haar nergens vinden, ik kijk in het achteronder de kajuit en het vooronder. “ Doe de koelkast eens open dan komt ze altijd” zegt Steef Ik doe de koelkast open maar geen Sale. Dan kijk ik naar de boot naast ons. Ja hoor de geur van vis kon Sale niet weerstaan en ze is dan ook zo de Zweedse boot naast ons gesprongen. Een oudere eenzame man die al meer dan een jaar hier ligt met zijn boot stelt haar gezelschap wel op prijs en deelt graag zijn visje met haar. De volgende dag ben ik weer op zoek naar ons poezengezelschap en weer kan ik haar niet vinden. Klop klop klop “Buurman??” Hij is er niet… Ik stap bij hem aan boord. Ik moet oppassen dat ik niet struikel want overal ligt wel wat. Ik hoor binnen een geluid… De luikjes van de boot staan open en ik kan zo naar binnen kijken. Op het aanrecht staan borden en pannen. Sale is de afwas aan het doen. 
Om te voorkomen dat sale in het water valt als we aan het zeilen zijn of naar een andere boot springt heb ik een net gekocht die ik om heel de boot ga spannen. Sale vind het wel prima bij de Zweedse buurman en wilt daar weer naar toe, deze keer word het haar een stuk lastiger gemaakt omdat er een zwaar vervelend en irritant net hangt. Maar Sale zou Sale niet zijn als ze nu al zou opgeven. Ze klimt daarom over het netje zoekt haar balans en springt…… Plons… in het water. Miauw miauw miauw “waar is het schepnetje?” Altijd als we dat ding nodig hebben weten we niet waar hij ligt. Stephan en ik staan allebij met ons ene been op de Batjar en ons andere been op de Zwitserse boot. Ik probeer Sale er uit te schepen met mijn voet maar dat lukt niet. “je moet maar het water in” zegt Stephan. Plons…. Ook ik lig in het water. Sale is erg blij me te zien en houd zich meteen rustig in mijn handen totdat ik haar aan Stephan wil geven dat duurt haar te lang dus krap, kras…. Mijn armen dienen prima als klimpaal.