Vorige week woensdag 20 augustus zijn wij met onze ‘buren’ Wim en Marian naar Santiago de Compostello geweest. Zij zijn een ouder echtpaar, beide gepensioneerd en ook op weg naar… Ja, Wim wilde eigenlijk naar de Carib maar ze hebben net de beslissing genomen om te gaan overwinteren in Zuid Spanje. Zij hadden een auto gehuurd en vroegen of wij zin hadden om mee te gaan naar Santiago de Compostela. Hier hebben we dankbaar gebruik van gemaakt, want een rit van ongeveer 75 kilometer door de binnenlanden (in ieder niet langs de kust) zorgt voor de broodnodige afwisseling. Ook wilde ik altijd nog een keer naar Santiago de Compostela en heb zelfs in mijn hoofd zitten om dit als bedevaart te doen vanaf Nederland. Ik ben blij dat ik dit nooit gedaan heb want wat viel dit tegen. Nu al, na een rit met de auto van 75 km en 200 meter lopen vanaf de parkeergarage. Laat staan als je hier aankomt na een wandeltocht van 2000 km. Echt slecht georganiseerd, geen mooie stad, een kerk vol met toeristen, geen uitleg, bijna niemand die Engels spreekt of een andere taal behalve Spaans. Nee dit relikwi (het stoffelijk overschot van de apostel Jacobus) verdient iets beter. Na de gebruikelijk foto van de Basiliek en een rondje door de kerk zijn wij weer richting de boot gegaan. Wat opvalt in Noor Spanje is dat er veel nieuwe huizen staan en niet echt iets authentiek. Het lijkt wel of alles de laatste 25 jaar gebouwd is, in een stijl die gebruikelijk was in de jaren 70 in Nederland. Veel beton en veel flatgebouwen/appartementen complexen, zelfs in de kleinere dorpen.
Donderdag wilden we eigenlijk weg, dus de hele dag druk bezig om de boot gereed te maken voor vertrek. Het werd later en later en het valt ons op dat wij echt 1 dag nodig hebben om de boot klaar te maken (en onszelf) voor vertrek. Het begon ook steeds harder te waaien maar daar lieten wij ons niet door uit het veld slaan, dachten wij. Om 1800 uur dan eindelijk de haven uit, en gelijk tegen 35-40 knopen wind in komen. De boot zat gelijk weer helemaal onder het zout. Dit zou weer een bijzonder tochtje worden, want we moesten ongeveer 21 mijl afleggen. Zullen we dan ergens anders ten anker gaan, of nog erger gewoon terugkeren? Dat druist toch wel in tegen onze, ja wat eigenlijk… Dus na 45 min stampen, omgedraaid en binnen 15 min weer terug in A Coruna. Goed excuus om ‘s avonds maar naar Plaza Maria Pita te gaan en te genieten van het symponisch orkest van Calicia, die West Side Story speelden.
Dus vrijdag gingen we dan echt weg. Helaas nu zonder enige wind, dus lekker op de motor. We hadden niet verwacht dat we dat nog 2 dagen lang zouden doen, want de wind liet ons aardig in de steek. Na een paar uur motoren kwamen we aan bij een paar kleine eilandjes: Islas de Sisargos. Door ons omgedoopt: het vogelenkerkhof. Aangezien onze bijboot nog opgeborgen was besloten we om zwemmend naar de kust te gaan om op het onbewoonde eiland een stuk te wandelen. Marjolein sprong dapper het water in maar was na 1.43 sec er al weer uit. ‘Te koud…’ riep ze, ‘het doet gewoon pijn’. Daar stonden we dan als 2 waterratten in onze zwemkleding met snorkelset om te discussieren of we nu wel of niet zouden gaan. Gelukkig kwam er op dat moment een bootje aan en voordat ik het wist stond Marjolein al te lonken naar die oude Spaanse vissers en kregen we een lift naar de kant. Dat scheelde in ieder geval 1 keer zwemmen. Op het eiland leven (en sterven) alleen vogels en met name meeuwen. Er lagen er veel dode meeuwen maar we zijn stug door gelopen naar de top waar een oud huis stond en een moderne vuurtoren.
Om terug te komen op de boot moesten we dus zwemmen en dat viel vies tegen. Echt koud en weinig zicht onder water! Snel het water uit en weer opdrogen. Noord Spanje is zo warm nog niet!
De volgende dag weer verder op de motor richting Ria de Corme e Laxe. Daar even ten anker gegaan voor een klein zandstrandje en geluncht, maar na 1 uur besloten om eer verder te gaan want er stond eindelijk wat wind. Dat duurde helaas nog geen uur en we konden weer verder op de motor naar Ria de Muxia. Daar zijn we een klein haventje binnen gegaan die eigenlijk niet als haven maar als ankerplaats op de kaart stond. Voor 15 euro hebben we daar 1 nachtje gelegen. De volgende dag (zondag 24 aug) zijn we weer eens gaan hardlopen want dat was alweer 2 weken geleden. Omdat het weer de komende dagen niet zo mooi zou worden, met veel zuidwesten wind besloten we om maar een stuk door te varen richting het zuiden en een grotere Ria op te zoeken. Toen we vertrokken uit dit kleine plaatsje spotte Marjolein een grote groep dolfijnen. Deze kwamen de baai binnenzwemmen, recht op ons af. Dat maakte de dag nu al goed. Wat een gaaf gezicht was dit, ongeveer 30 grote dolfijnen die langzaam om onze boot zwommen. Daar zijn we een tijd bij in de buurt gebleven want deze dolfijnen zie je niet vaak. Echte flipperdolfijnen, heel veel groter dan de dolfijnen die we in de golf van Biscaje hebben gezien.
Na 1 uur spelen met de dolfijnen toch maar op pad richting de volgende Ria. Dit betekende dat we langs Cabo Finisterre gingen en gelijk doorvoeren (wederom op de motor) naar Ria de Muros. Daar vonden we een mooie ankerplek bij een groot zandstrand. Gelukkig was het weer wel mooi deze motordag en konden we een beetje aan ons kleurschema werken.
Vandaag regent het gewoon in Spanje, maar we moesten toch even naar de wal om wat boodschappen te doen. Dus het bijbootje kwam weer eens tevoorschijn en na wat gestuntel lag die opgeblazen in het water. Wij waren druk bezig onze spullen te pakken om de wal op te gaan toen een Spaanse vissersboot onze bijboot kwam terugbrengen. Ik had hem niet goed vastgebonden en hij was al een mijl ver afgedreven. Deze Spaanse vissers zijn nu wat biertjes rijker want om weer een keer zwemmend naar de wal te gaan zagen wij echt niet zitten, en om de bijboot kwijt te raken nog minder!
Nu lekker geluncht in Portosin en na het bijwerken van onze blog maar weer eens boodschappen doen!