Op de radio klinkt de muziek van radio Atlantic. Een Duitse zender voor alle Duitsers die in Lanzarote en Fuerteventura wonen. We liggen op Lanzarote, een van de Canarische eilanden. Toen we terugkwamen uit de woestijn wilden we direct vertrekken of anders dinsdag, maar doordat ik geveld werd door de Marokaanse berry berry werd dat dus uitgesteld naar woensdag. De overtocht was niet echt enerverend, rustig weer met nagenoeg geen wind. Hierdoor hebben we 3 dagen als motorboot over de zee gevaren. Na 3 weken Marokko, is Lanzarote een verademing, een mooie nieuwe marina (geopend op 18 oktober), heerlijk schoon, mooie supermarkt, en geen Iman die om de paar uur oproept voor het gebed, en als klap op de vuurpijl, als teken van westerse beschaving liggen we recht tegenover de Burgerking. De Volonte ligt nog in de haven en heeft voor ons een plekje geregeld. Wat een leuke binnenkomst, want de bemanning van de Puff (Leon en Frieda), de Volonte, de Ojala en de Rogue staan op de kant onze trossen aan te nemen. Wat een warme deken is dit!
De avond word dan ook weer benut om verhalen en ervaringen uit te wisselen, en zoals goede Nederlanders betaamt, een beetje te klagen over Marokko. Niemand had het willen missen, maar iedereen is wel blij om weer in Spanje te zijn. Ons plan was duidelijk: de komende week zouden we gebruiken om lekker op te frissen, bij te komen van de Marokaanse berry berry, de boot ‘deep cleanen’, boodschappen doen en het eiland Lanzarote te bekijken. Veel Nederlandse boten gaan weer verder en anderen komen weer binnen. Zo hebben we gezellig een avond bij zitten kletsen met Philip en Rene, met wie wij de woestijn waren ingegaan. Ook hebben we Biance en Patrick van de Tofino leren kennen die met hun kinderen van 1 en 3 deze reis aan het maken zijn. De Volonte ging 1 dag na onze binnenkomst weer verder, de Rogue wilde dat ook doen, maar had water in hun motor dus die hebben wat dagen lopen klussen. Na 1 week binnen te hebben gelegen willen we samen met de Scope weer verder varen, maar het koelwater van de motor was weer leeggelopen.
En net nu wij eigenlijk weg willen gaan komen de Antares en de Win2win binnen vanuit Agadir. We besluiten om nog te blijven voor de gezelligheid en het probleem op te lossen met de motor. We kwamen erachter dat de waterpomp lekt, Stephan en ik hebben nog met een poelietrekker de pomp uit elkaar proberen te halen. Bloed, zweet en tranen. Dit wilde echt niet lukken dus zijn we gaan uitzoeken waarom dit ogenschijnlijk simpele klusje zoveel moeite kost. Oke Stephan en ik zijn ontzettend sterk samen, maar de pomp was met 15 ton in elkaar geperst en zelfs met de Popey spinazie die we hebben gekregen van de CAS ladies gaat dit ons niet lukken. We zullen dus een nieuwe pomp moeten over laten komen uit Engeland. Dit gaat nog een week duren. Gelukkig zijn er altijd dingen te doen aan boord zodat we ons niet hoeven te vervelen. Op vrijdag 7 november krijg ik een telefoontje uit Nederland; Het gaat niet zo goed met mijn oma Corry, ze heeft hart problemen en wordt opgenomen in het ziekenhuis. Omdat mijn oma toch al ruim in de 80 is en ik haar graag nog wil zien bel ik mijn verzekeringsmaatschappij en leg de situatie uit. Er word meteen aan me gevraagd of ik dezelfde middag nog naar huis wil vliegen of de dag erna. Wouw, wat een ontzettend goede service! Vrijdagavond pak ik mijn spulletjes bij elkaar om de volgende ochtend een taxi te nemen richting het vliegveld. Mijn vlucht gaat naar Dusseldorf. Daar wacht een taxi op mij die me naar Zaandam toe brengt. ‘s Avonds laat kom ik pas aan dus ik besluit om oma Corry lekker te laten slapen en meteen naar oma Nelly te gaan waar ik deze dagen zal verblijven. Stephan en ik zijn nu een half jaar onderweg en het leven thuis gaat gewoon door. Mijn oma heeft een nieuwe vriend, Leo. En wat vond ik het ontzettend leuk om hem na alle verhalen eindelijk te ontmoeten. Hij is ontzettend zorgzaam voor mijn oma en dit doet me erg goed om te zien. De volgende ochtend na het ontbijt ben ik meteen naar oma Corry toe gegaan. Wat heerlijk om haar te zien en een knuffel te kunnen geven. We hebben samen veel kunnen kletsen en dit deed me erg goed!
Ondertussen op Lanzerote speelt zich een heel ander drama zich af. Stephan is met zijn hoofd tegen onze davits* aan gelopen. Het bloed gutst uit zijn hoofd, maar hij is nog bij kennis. Hedda en Lilian schieten snel te hulp. Met hechtpleisters wordt de wond gedicht en gelukkig is Stephan niet helemaal leeg gelopen.
Nu ik toch in nederland ben kan ik meteen een hele waslijst aan spullen meenemen die toch wel erg handig en lekker zijn zoals: Nieuwe hechtpleisters, hagelslag, drop, zwarte bonensaus (nergens anders te krijgen), boeken en tijdschriften, accu lader (4,5kg), naaimachine (nog veel zwaarder), zaadjes om kruiden te kweken, pepernoten en ander lekkernij, radarreflector, voor de win2win een fenderstep en een Ehbo boek. En nog veel meer kleine en grotere spullen. Hoe ik dit mee ga nemen weet ik nog niet, maar laten we het in elk geval proberen.
Het drama op Lanzerote wordt een dag later nog erger. Lilian heeft de vouwfiets geleend van de Antares, waarvan de banden toch gladder zijn dan gedacht. . Lilian glijdt uit met de fiets ze vangt zichtzelf op met haar hand, maar breekt hierbij haar duim. Ze gaan naar de dokterspost en na heel lang wachten word ze eindelijk geholpen. Ze krijgt belachelijk veel gips om haar hand en het ziet er dan ook eigelijk weer lachwekkend uit. Wat wel enorm balen is, is dat ze terug moet naar Nederland om het door een arts te laten bekijken. Het blijkt dat ze geopereerd moet worden. Dit is wel heel veel pech voor haar want vlak voor hun reis had Lilian ook al een ongeluk gehad waardoor ze een gebroken schouder had en waardoor hun reis moest worden uitgesteld. We wensen haar dan ook het allerbeste en hopen dat ze snel hun reis weer kunnen vervolgen.
In Nederland ga ik elke dag bij oma Corry langs, de doktoren hebben gezegd dat een van haar hartkleppen niet meer werkt waardoor er vocht achter haar longen verzameld, hierdoor voelt ze zich erg benauwd. Opereren wil oma niet, want een narcose op deze leeftijd is een groot risico. Gelukkig voelt ze zich wel al wat beter maar haar conditie is nog slecht.
Het is raar om nu in Nederland te zijn alles is nog precies als voor onze reis. Ik besef nu dan ook weer erg goed dat we alles uit de reis moeten halen. Voordat we het weten zijn we weer terug en gaat het normale leven weer beginnen. Gelukkig pak ik over een paar dagen weer het vliegtuig en mag ik nog even genieten van dit heerlijke avontuur. Ook al vond ik het erg fijn om mijn oma’s, moeder, vader, zus, broer, neefje, nichtje, oom en tante weer te zien.
Donderdag vlieg ik terug naar Lanzerote, de grote uitdaging is nu dus gekomen om alle spullen in te pakken. Gelukkig ben ik best creatief en is het me dan ook gelukt om alles mee te nemen. Omdat ik de spullen op best een aparte manier heb ingepakt verwacht ik wel wat problemen bij de douane, ik ga dan ook een uur eerder naar schiphol om wel op tijd te zijn voor mijn vlucht. Woensdag ga ik nog een laatste keer langs bij oma. Ze krijgt een hele dikke kus en knuffel van me en ik verwacht er gewoon nog een te kunnen geven als ik terug kom van onze reis.
Stephan heeft ondertussen de waterpomp ingebouwd en als ik terug ben kunnen we als het 
weer mee zit meteen gaan. Het word tijd dat we vertrekken uit deze haven.
Aangekomen in Lanzerote met een veel te zware rugtas en te zware handbagage kom ik er achter dat ik mijn bril ben vergeten! En dat is een groot probleem. Zonder bril kan ik ‘s nachts niet vertellen of ik nu 1 of 2 schepen zie en of ik ze over bb of sb in zie.
Gelukkig komt de broer van Ron nog naar Lanzerote en hij kan mijn bril wel meenemen. Hierdoor moeten we wel weer een paar dagen langer blijven liggen en missen we een mooi weather window. Dus toen mijn bril eindelijk geariveerd was en we gereed waren om te vertrekken was het weer niet goed om te vertrekken! Argh….!! Komen we hier ooit nog weg? Ondertussen liggen we hier al een maand! We noemen ons al de overwinteraars van Lanzarote. Gelukkig liggen we hier wel met erg leuke mensen, vullen we onze tijd met klussen, BBQ, en steigerfeestjes. Maar dan…… het onmogelijke lijkt toch te gebeuren, hetgeen we al bijna niet meer durfde te hopen. Op 23 november zijn toch onze trossen losgegaan. Wat hebben we een heerlijke dag gezeild! Heerlijke mooie wind met weinig deining. Whoehoe….! Wij zijn blij!
Davits* Hier kunnen we de bijboot aan ophangen.