Marrakesh,
We merken dat we niet zo goed ons blog meer bijhouden en we krijgen dan ook al wat commentaar hierover. Met name van onze moeders! Inmiddels liggen we al 3 weken noodgedwongen in Arrecife op Lanzarote, 1 van de Canarische eilanden.
Wat we hier beleefd hebben zal ik later op het blog zetten, want eerst moeten wij onze avonturen in Marokko nog kwijt. Jullie hebben al het blog over Chefchaoune en Cassablanca kunnen lezen en ook hoe wij aan een klein katje zijn gekomen, genaamd Sale. Wij zijn echter ook nog met een huurauto vanuit Mohammedia naar Marrakesh en de woestijn gereden. Dit was van 14 t/m 20 oktober. Die avonturen lees je hier in deel 1:
Het vertrek uit Mohammedia was dus uitgesteld, waardoor we snel een plan maakten om vanuit daar het binnenland van Marokko in te gaan. Met de trein duurt het 4 uur om in Marrakesh te komen dus dat werd de eerste stop. Een Riad was snel geboekt voor 2 dagen. Een Riad is een oud huis, waarbij alle kamers op een klein binnenplaatsje uitkijken en geen enkel raam naar buiten is. Vanuit Marrakesh willen we het Atlas gebergte en de woestijn in. Stephan heeft alles geregeld voor ons tweeen. Ik bedenk me ineens dat we tegenwoordig niet meer met zijn tweeen zijn, maar rekening moeten houden met een klein mormeltje. Hoe moeten we dit nu oplossen? Dan maar met een kat de woestijn in, ik ben benieuwd hoe dat gaat. Ik kan alleen bedenken dat Sale met deze reis naar het binnenland meegaat. Dinsdagochtend 14 oktober hebben we alle spullen gepakt, rugtassen mee, paspoorten mee, laptop mee en …… oja reismand, kattenbak en Sale mee. We nemen opnieuw afscheid van Eric, Denise, Thomas en Jesper. Zij vertrekken morgen richting de Canarische eilanden.
De trein is bijna net zoals in Nederland: vertraging, geen informatie en overvol. We bemachtigen een plaatsje in het gangpad, geen airco, met een kat die begint te miauwen. Pfff… dit gaan we geen vier uur vol houden! Gelukkig staan er bij het volgende station mensen op en kunnen we snel plaats nemen. Sale komt haar mandje uit en valt vrijwel direct op tafel in slaap. Dit geeft ons de kans om van het landschap te genieten, maar dat valt vies tegen, want het ligt vol met plastic. Volgens de koran moeten moslims schoon en rein leven, maar helaas doen ze dit niet met de natuur. Het lijkt wel een grote vuilnisbelt waar we langs rijden. Hoe zuiderlijker we komen met de trein hoe schoner het gelukkig word.
Tegen het begin van de avond lopen we het station uit en het grote toeristenspel kan beginnen. Er komen direct allemaal mannen op ons aflopen om te vragen of we een taxi willen naar de medina voor 40 dirham. We weten ondertussen al dat dit heel veel geld is voor een taxi in Marokko. We willen een taxi, maar dan op de meter. De mannen zeggen geirriteerd dat dat niet kan. Uiteindelijk vinden we er een die ons voor 9 dirham heeft weggebracht. We stappen de taxi uit en opeens staan we op het grote plein in Marrakesh. Het is avond en een kakofonie van geluid en geuren komt op ons af. Wat een bijzonder spektakel; heel veel eettentjes, handelaren die hun toeristenprullaria aanbieden, en vrouwen die een hennatatoeage willen zetten. Wij staan er een beetje verloren bij met onze hebben en houwen. We worden dan ook om de twee meter aangesproken of we de weg wel weten, eten willen of iets willen kopen. Na ruim een half uur lopen moeten we er bijna zijn en vragen nog een keer de weg aan een oudere man in een winkeltje. Hij bied aan dat zijn zoon Adil wel even mee loopt. Wij komen steeds verder van het grote plein af en lopen door smalle straatjes en het word hier steeds onguurder.
Natuuurlijk lijkt het alsof we van honing zijn en we worden al snel gevolgd door meer jongens, die zich gaan bemoeien met onze gids. Hmm, echt lekker is dit niet, zeker niet als zij zeggen dat we naar links moeten, een heel smal straatje wat eruit ziet alsof het dood loopt. Stephan en ik vertrouwen het niet, we moeten hier weg en snel. De jongens komen op ons af lopen en zeggen dat ze bij het hotel werken. Dit klopt van geen kant en we lopen snel een andere richting op als dat de jongens willen. Ze blijven achter ons aan lopen en vragen of we ze niet vertrouwen. Nee, we vertrouwen ze zeker niet! Alleen Adil zou met ons mee lopen en nu hebben we vijf jongens om ons heen. Adil zegt ons dat de jongens inderdaad niet bij het hotel werken. Hij belt voor ons het hotel op en gelukkig vinden we al snel de manager uit het hotel. We moesten inderdaad het donkere ongure smalle steegje in. Dat hadden we niet verwacht! De jongens staan ondertussen nog steeds om ons heen te draaien en vragen nu geld omdat ze ons “gebracht” hebben. We willen Adil wel iets geven, maar hebben alleen 100 dirham wat veel te veel is. Een van de jongens, een dikkertje die niet echt al te snugger uit zijn ogen kijkt, pakt voordat we het door hebben het geld uit Stephan zijn handen en gaat het wel “wisselen”. Ik vertrouw het voor geen cent en wil erachter aan. Stephan houd me tegen en zegt dat we ze moeten vertrouwen. Even later komt het dikkertje terug met 26 dirham aan kleingeld. Waar is de rest?! Dat is het, zegt de jongen en ze lopen weg. Uiteindelijk heeft het dikkertje het geld van Adil. We zetten de spullen neer in het hotel en Stephan besluit er nog achteraan te gaan. Ik hoor een hoop geschreeuw, maar kan niets zien omdat het zich net om de hoek afspeelt. Ik laat de spullen achter in het hotel en ren ernaartoe. Stephan is gaan schreeuwen tegen de jongens wat ze niet verwachten, ze geven snel nog wat geld aan Stephan. Stephan is er zo klaar mee dat hij alles geeft aan Adil. We lopen terug naar het hotel. Welkom in Marrakesh!
De Riad ziet er gelukkig lekker Marokkaans uit met een mooie indeling, mooie tegels en zelfs een klein zwembadje en een dakterras.
We willen ons nog even onderdompelen in de gekheid van Marrakesh en gaan op zoek naar iets eten. Dat levert echter ook weer een domper op. Je kan betere Kebab krijgen bij een gemiddelde shoarmatent in Nederland en nog goedkoper ook. Het eten was zo slecht dat we het geweigerd hebben en nog iets anders ervoor kregen. Dat was ook niet te eten, maar vervolgens moesten we wel 18 euro betalen? Okay, Marrakesh heeft ons opgeslokt en nog net niet uitgespuugd, maar wij zijn er na deze lange reisdag wel klaar mee. In de Riad worden we in ieder geval welkom geheten door Sale, die de reis prima doorstaan heeft en heerlijk op ons bed in slaap is gevallen.