Na onze belevenis in een vliegende storm(bui) zijn we lekker 2 dagen in Ria de Ribadeo gebleven. Er was genoeg te doen om de boot weer een beetje op orde te krijgen. Het zeil hebben we opgeborgen en het oude grootzeil van de Batjar kwam weer tevoorschijn. De lakens en dekens van het vooronder die nat en vies waren geworden moesten weer gewassen worden, maar belangrijker wij moesten weer een beetje de rust krijgen. We denken en praten nog veel over Giel-Jan van Hoorn die op onze storm dinsdag werd gecremeerd. Blijft raar!
Aangezien we nu wel een keer in La Coruna willen aankomen besloten we om 2 langere stukken te zeilen. Nog wel overdag en geen nacht, maar toch een groot stuk langs de kust. De eerste dag kwamen we na ongeveer 30 mijl aan bij een klein vissersstadje. Daar zijn we ten anker gegaan om na een onbewogen nacht de volgende dag door te varen naar Ria de Cedeira. De wind was erg matig dus we moesten een stuk op de motor varen. Wat ons opviel was dat er veel plastic in het water dreef. Het viel ons op omdat we niet eerder zoveel troep hadden gezien. Omdat we niet echt hard aan het varen waren en wij ons verveelden kwam het idee boven drijven om iets van dat drijfplastic uit het water te vissen. Zo gezegd zo gedaan, Marjolein bewapend met een stok om alles eruit te vissen en ik met een plasticzak om het vervolgens op te vangen. Na wat plastic zakken en zelfs een stoel zagen wij weer wat plastic drijven. Ook dat kwam netjes het water uit, maar daarbij dreven we wel over wat ander plastic en een touw. Tja, daar lagen we dan met een stuk plastic en touw in onze schroef. Zover onze goede daad voor deze dag.
Op het zeil met weinig wind een stuk proberen vooruit te komen en later de motor weer voorzichtig aangezet. Na wat langzame uren kwamen dan terecht in Ria de Cedeira. Een leuke baai, met een dorp en een vissershaven. Daar lagen we net ten anker toen stoere Marjolein haar badpak al aan had en mijn flippers en ten water sprong. Volgens mij had ze gewoon geen zin om te koken. Helaas had ze geen duikbril dus op de tast en met een bot mes moest ze het stuk touw weghalen. Met vereende krachten is dat uiteindelijk gelukt en hadden we weer de beschikking over een goed functionerende motor.
Na deze inspanning hadden we wel een goede nachtrust verdient, maar helaas was het een feestdag in Spanje en konden we vanaf onze boot meegenieten van een mooi vuurwerk. Normaal is dat het einde van een feest maar hier begon het pas. Toen de muziek stopte om 5 uur 's ochtends kon ik eindelijk wat gaan slapen. Gelukkig was het goede muziek en scheen Marjolein nergens last van te hebben. Waarschijnlijk had ze nog wat water in haar oren.
e volgende dag konden we voor de wind richting La Coruna varen. Dat was iets nieuws voor ons want de laatste keer dat we dat konden was nog in Nederland. Alle anderen keren was hoog aan de wind of op de motor. We wisten geeneens meer hoe we de zeilen moesten trimmen. Noord Spanje zal ons nog lang bijblijven. Natuurlijk door de storm waar we in hebben gezeten, maar ook door hoe groen het hier uitziet. De temperatuur is ons zelfs wat tegengevallen en hebben we al vaker een trui aangehad dan in Engeland. Verder zijn hier nauwelijks toeristen (behalve Spanjaarden zelf) en spreken weinig mensen een beetje Engels.
Inmiddels liggen we al een paar dagen in La Coruna. Het is een mooie stad met een mooie Plaza en heeeeel veeel Tapas restaurantjes. Daar hebben we al 2 keer dankbaar gebruik van gemaakt. Ook liggen er veel zeilboten in La Coruna die hetzelfde doen als wij. Veel Scandinavische, Franse en Engelse boten, maar ook wat Nederlander. Zo hebben we gisteren een drankje gedaan met de bemanning van Rogue (Lotte, Leon en Morton). Erg gezellig om verhalen uit te wisselen en te merken dat iedereen wel met dezelfde problemen te maken krijgt. Morgen gaan we met onze buren Wim en Marianne naar Santiago de Compostella.
Het is niet iedere dag ontspanning, vandaag was echt een werkdag. Ik kon onze zeilen verwisselen want die was weer gemaakt en de boot eens goed schoonmaken. Marjolein heeft haar hart weer kunnen botvieren op een oude motor. Zij had haar hulp aangeboden aan Kees, een 75-jarige Nederlander die met zijn boot op weg is naar Nieuw Zeeland. Lang verhaal kort: Zijn motor deed het niet, maar na een dag klussen door Marjolein doet die het wel weer. Hij is nog even langs geweest om ons te bedanken en heeft zelfs wat geld gegeven. Ook gaat hij nog een portret van ons schilderen. Ik ben benieuwd waar en wanneer we hem gaan tegenkomen. Zoals gezegd morgen naar Santiago de Compostella en daarna zien we wel weer hoe de wind waait.