Sandy Islands, een mooie foto in Doyles reisgids trekt ons om dit eilandje op te zoeken. Het ligt vlak voor Hillsborough, de hoofdstad van Carriacou. Na een uurtje zeilen vanaf Union Island zijn wij er al en kunnen we in het azuurblauwe water ons anker uitgooien. De parkrangers komen direct langszij om het parkgeld te innen, maar Marjolein kan niet wachten en springt het water in om te snorkelen. Snel even de boot opslot doen en de bijboot opstarten zodat ik ook naar het strand kan. Wat een prachtig stukje natuur is dit, een Amerikaans echtpaar die wij daar tegen komen, noemt het ‘Paradise’. Na een paar uurtjes stappen wij weer van het paradijs af want we gaan door naar Tyrell Bay om in te klaren. We varen Tyrell Bay binnen en schrikken even, want er liggen meer dan 100 zeilboten (sommige in vergaande staat van ontbinding) en een paar grote barken. Wij ankeren vlakbij het strand en gaan op zoek naar de jachtwerf. Bij de jachtwerf is ook de douane en immigratie, en met de inmiddels wel bekende ‘vriendelijkheid’ van de beambten vullen wij weer allerlei formulieren in. Marjolein drukt echter niet hard genoeg door, waardoor het vierde kopietje niet te lezen is. Dus alles nog maar een keer invullen. Hoevaak hebben we het afgelopen jaar nu al onze gegevens moeten invullen? De eerste indruk van Tyrell Bay wordt de rest van de dag ruimschoots goedgemaakt door Lazy Turtle waar we ‘s middags heerlijk rustig zitten te genieten van het zonnetje, het lichte briesje, het uitzicht en elkaars gezelschap. Wanneer we ons anker uitgooien zijn we een speelbal van de golfen, en gaat de boot altijd wel heen en weer. Maar deze nacht niet, de baai is zo goed beschut dat we heerlijk rustig liggen en het even lijkt alsof we aan land zijn, Heerlijk!!! De steelband begint ‘s avonds te spelen en trekt ons weer het strand op, want wij zitten na de middag bij Lazy Turtle eigenlijk al uitgeblust aan boord. Het is meer een oefensessie, maar het klinkt nog steeds goed en met een biertje in de hand en een te sterke malibu cola ging de rest van de avond alweer snel voorbij. De volgende dag twijfelen wij nog even of wij hier langer willen blijven, maar Grenada viert op zaterdag haar onafhankelijkheidsdag dus dat willen wij graag meemaken. Na 35 mijl varen komen wij op vrijdagavond 7 februari aan bij Port St George en gaan bij Martins Bay ten anker. Zaterdagochtend zijn wij al vroeg wakker want met een gemiddeld Nederlands Koningsfeest in ons achterhoofd willen wij niets missen van hun onafhankelijkheidsdag. Helaas, we zijn te vroeg of kunnen het niet vinden, het enige wat we zien is de fancy fair in het Cricket Stadion, maar hossende mensen, veel muziek en lekkere drankjes zijn ver te zoeken. Wat wij wel vinden zijn alle zwervers die als enige de stad nog schijnen te bevolken. Zo krijg je ook gelijk een slechte indruk van Grenada en Port St George. Het is klaarblijkelijk meer een feest om thuis te zijn en lekker te ‘limen’ (chillen Caribbean style). Dat gaan wij ook maar wat vaker doen! Terug aan boord is Sale in ieder geval blij ons weer te zien. Zondag willen we graag gaan hiken naar de 7 sisters, een waterval in het midden van het eiland. Helaas is het de zondag nog rustiger dan de zaterdag en geen enkele bus rijdt naar Grand Etang National Park. Na wat 
besluiteloos heen en weer geloop stappen we in een taxi die ons naar Mount Morne Gazo brengt. In plaats van een hike door het tropisch regenwoud lopen we vanaf Mount Morne Gazo door dorpjes terug over de weg naar St George. Uit een kerk klinkt een kerkkoor en uit diverse huizen klinkt Caribbische muziek afgewisseld met het gemekker van geiten. We 
genieten van het groene eiland met zoveel verschillende vruchtenbomen, we zien dat ananassen aan planten groeien en niet aan bomen zoals wij dachten. Van een local (Joylin) krijgen we uitleg over de verschillende vruchten.Ook horen we de zoon van Bob Marley live optreden bij een lokale braderie, Het springkussen wat hier stond was gesponserd door de "dutch lady" daar moest Marjolein natuurlijk even op springen. Na daar wat gegeten te hebben lopen we weer verder over de weg naar beneden. De lucht van BBQ chicken komt ons tegemoet waaien en we worden uitgenodigd voor een ijskoud biertje bij Roger die met een paar vrienden op straat aan het BBQen is. We praten met de locals, maar door de dubbele ingeslikte tong hebben we achteraf allebei een ander idee waar het verhaal over ging.