Okay, inmiddels hebben we de eerste Spaanse haven, Gijon (spreek uit GiGon) weer verlaten en liggen we in Ria de Ribadeo. Hoe wij hier gekomen zijn mag een klein wonder heten, maar daarover later meer.
De aankomst in Gijon was heerlijk, na drie dagen ‘vechten’ tegen de elementen en vooral een wind uit de verkeerde hoek brak de laatste dag de zon door en viel de wind weg. Hierdoor konden we op ons gemak de laatste mijlen naar Gijon afleggen. Gelijk alle kleren uitgelegd om te drogen, muziek op 10 en heerlijke pizzabroodjes uit de oven. In Gijon snel ingecheckt en een plekje in de haven gezocht. Wat een overgang: het was 32 graden en het was siesta tijd. Terwijl ik een plekje in de schaduw opzocht ging Marjolein nog even het stadje in. Vlak voordat ik wilde gaan slapen, ging ik nog even op internet om mijn social media wat aandacht te geven. Het eerst wat ik opende op facebook was gelijk het laatste wat ik op social media gezien heb die dag. Het was het schokkende nieuws dat een goede collega, oudste jaar van mijn tijd op het KIM, Giel-Jan van Hoorn was overleden. Vorig jaar stond ik nog met hem en een vriendengroep op de pistes in Oostenrijk! Marjolein en ik hadden hem opgezocht toen hij met zijn schip in Oslo lag, en nu was hij er niet meer. Altijd open, vrolijk, eerlijk en een marineman in hart en nieren. Ongeloof en verdriet om dit verlies en na wat vrienden gesproken te hebben niet veel wijzer om het waarom. Dat is nu ook niet de vraag eigenlijk, want de aandacht moet nu gaan naar zijn vrouw Elles en zijn 2 kinderen. Ik kan me alleen maar aansluiten bij de woorden van onze Admiraal Borsboom en dat Giel-Jan zijn veilige haven gevonden mag hebben.
Spanje zag eropeens heel wat minder aantrekkelijk uit. Een rouwkaart (uberhaupt een kaart) is hier niet te vinden. ‘s Avonds zijn we Gijon in gelopen, wat niet ver is van de haven, gelukkig was er genoeg afleiding want er was live muziek op een groot plein. Daar stonden we met onze nieuwe ‘vriendin’ Marisol. Dit was een oudere vrouw die we zagen op een terras bij een restaurant. Zij was alleen en in een opwelling van mij zijn we bij haar aan tafel gaan zitten, om iets te leren van de locals. Helaas sprak ze geen woord Engels en zeer gebrekkig Frans. Zij was ook geen local, maar kwam uit Madrid en was hier op vakantie. Zij had een bord inktvis voor haar staan, maar kon niet alles opeten dus ik mocht een hapje proeven. Ook heeft ze ons de gewoonte uit Asturias (de provincie) uitgelegd. Pak een fles Cidre (appelmeuk) en schenk dit in een glas. Klinkt niet moeilijk, maar zij hebben daar een hele kunstvorm van gemaakt en voor ons buitenlanders was het nog niet zomaar uitgevoerd. Hoewel het Marjolein wel makkelijk af ging (?). Marisol nam ons mee naar het live optreden en nog een appelcidre! En daar sta je dan, na een spannende, zware, maar gave overtocht van de golf van Biscaje, ‘s avonds laat op een plein in Gigon, met onze nieuwe vriendin Marisol, een appelcidre in de hand en schieten de tranen in je ogen, want je ziel is met iets anders bezig dan genieten.
De volgende dag kwam de spanning en emoties er nog verder uit en leek het wel of we allebei in de ogen van de ander, niets goed konden doen. Dan maar de stad in en een beetje rondlopen, winkeltjes bekijken, en wat noodzakelijke boodschappen doen. De siesta zat er niet in want de temperatuur was behoorlijk gedaald. ‘s Avonds toch maar weer het grote plein (Plaza Major) op, met dit keer lokale muziek op het programma. Dit was toch een grote verrassing, want met de koudere temperatuur opeens 15 doedelzakspelers op het podium te zien, bracht me toch aan het twijfelen of ik wel de juiste navigatie had uitgevoerd. Dit was echt iets uit Asturia. Bijzondere muziek, alleen jammer dat Marjolein en ik de enige waren die een beetje wilde dansen op deze folklore.
Aangezien er zaterdagavond een optreden zou zijn van “The sound of Dire Straits’” met 2 van de originele bandleden besloten we om nog een dag langer te blijven. Voordat we naar het concert gingen hadden we onze Deense buren nog uitgenodigd voor een drankje. Mijn Noors en hun Deens werkt niet zo goed dus het bleef voornamelijk bij Engels. Dit ouder echtpaar en hun zoon en stiefzoon waren ook de golf overgestoken in dezelfde periode als wij, dus wat oude zeemansverhalen moesten worden uitgewisseld.
Het concert was echt top, en Marjolein haar vader was jaloers dat haar dochter nu bij een concert stond van zijn favouriete band. Dit terwijl zij altijd haar oren dicht deed als hij deze muziek op zette. Zondag wilden wij ons lijf weer eens in beweging krijgen en zijn een stukje gaan hardlopen. In de middag wilden wij na het winkelen en concerten ook nog wat andere dingen zien van Gijon. Dit werd uiteindelijk een museum met daarin een Romeins bad. Toch knap van die Romeinen dat zij 2000 jaar geleden ook hier al hun vlag hadden geplant en een stad hadden gesticht. Als voetsoldaat had je het volgens mij hier nog niet zo slecht, in tegenstelling tot degene die in Schotland bij Hadrians wall stond wacht te houden.
Maandag zijn we een klein stukje doorgevaren richting Cabo Penas. Na 3 uur waren we er wel klaar mee en zijn we een klein haventje binnengevaren. Leuk dorpje (Luanco) en prima plekje voor 1 nacht. En toen kwam dinsdag en het kleine wonder: deze dag zullen we niet snel vergeten. Het begon rustig, we vertrokken vroeg zodat we wat zeemijlen konden maken. We wilden naar Ria de Ribadeo ongeveer 55 mijl varen. De wind was ons niet echt gunstig dus we moesten een groot stuk op de motor. Rond 5 uur stopten we even om eten klaar te maken en lagen we ten anker bij Cabo San Augustin. Erg lekker lagen we niet want er was veel deining. Aangezien het nog 14 mijl naar Ria de Ribadeo was besloten we om door te varen. We wisten dat er ‘s avonds meer wind was voorspeld (20-25 knopen), maar met een verkleind zeil moest dat geen probleem zijn. Helaas, voorspellingen, zijn wat de naam zegt, een voorspelling en deze voorspelling had net zo goed van een waarzegster afkomstig kunnen zijn. Er klopte 1 ding, het zou harder gaan waaien, maar dat we in een storm met windkracht 9-11 terecht zouden komen bleek hier niet uit. Zodra we anker op waren en om Cabo San Augustin waren trok de wind snel aan. Mooi dachten we en trokken de zeilen eruit. Helaas van korte duur, want de windsnelheid vloog omhoog op onze meter en toen we zeil wilden minderen was het al rond de 40 knopen. Dat was schrikken, dat hadden we nog niet eerder gehad. De Genua (Fok) hadden we met veel moeite weer binnen gekregen, maar om nu het grootzeil naar beneden te halen en kleiner te maken, betekende dat we dwars op de golven zouden komen maar recht tegen de wind. Dat was geen ideale situatie dus we besloten om even te wachten tot de ergste wind voorbij was. Dat zou 4 ½ uur later zijn nadat we waren afgemeerd in Ria de Ribadeo maar wisten we toen nog niet. De windsnelheid bleef omhoogschieten en al snel was 40 knopen wind een rustmoment in plaats van een schrikmoment. Wat gebeurde hier? Het enige wat we konden doen was de boot bijna recht tegen de wind in houden en de golven van ongeveer 30 graden over bakboordkant binnen laten komen. Deze werden overigens ook steeds groter. Na 1 uur zaten we er echt midden in. Door de windrichting kwamen we steeds verder van de kust en steeds meer in de bui die boven ons zijn geweld aan het uitspugen was. En toen kwam het: 60 knopen (110 kmh) wind op de windmeter…… Dat wordt omschreven als: violent storm, windspeed 56-63 knopen! Okay, voor de 2de keer deze reis hadden we de crashbag onder handbereik, en waren we voorbereid op een andere manier van land bereiken dan met de Batjar. Inmiddels waren er 2 zeillatten uit onze zeil gerukt en klapperde het zeil steeds meer. Gelukkig bracht Marjolein wat verlichting door de muziek aan te zetten en lekker mee te zingen. Meer kon ze niet doen terwijl ze naar mij keek of ik nog ‘happy’ was. Dat punt hadden we hier allang verlaten, het schip in de juiste richting houden was mijn focuspunt. Iedere keer als ik dacht dat de wind minder werd werden we weer gegrepen door een windvlaag van 55 knopen. Wat werd de Batjar enorm onder druk gezet, maar ze hield zich kranig. Eindelijk na 2 ½ uur begon de wind iets af te nemen. Slechts nog 38 knopen, nog steeds meer dan tijdens de oversteek van de Golf. We konden nu de koers verleggen naar de kust en nog eens 1 ½ uur later waren we bij de ingang van Ria de Ribadeo. Gelukkig had deze aan beide kanten een licht waardoor het vrij duidelijk was waar we naar binnen moesten. Met deze zee was dat echter geen gemakkelijke aanloop want de zee kwam recht van achteren waardoor je makkelijk uit het roer kan lopen en dwars op de golven kan komen. Ik dacht even dat ik mijn pink had gebroken toen het roer uit mijn handen schoot, maar dat viel gelukkig mee. In het donker een onbekende haven aanlopen na 4 ½ uur een storm te hebben getrotseerd moet je ook niet iedere dag gaan doen. Gelukkig waren er 2 lichtenlijnen en nadat we verder in de Ria kwamen nam de deining en de wind af. Direct onder de brug stuurboord uit en een ligplaats zoeken. Eerst afmeren en dan pas weten we dat we echt kunnen ontspannen. Een paar bier en baccardi verder begon de spanning af te nemen en konden we naar bed. De schade? 2 Zeillatten, de hoezen van de zeillatten moeten opnieuw worden vastgezet, een radarreflector, 5 liter water onder de vloer in de kajuit, wat natte dekbedden in het vooronder en geen windvaan meer.
Al de tijd dat wij nu hier in de Ria de Ribadeo liggen moet ik steeds denken aan het spreekwoord: there are many old sailors, there are bold sailors, but there are not many old and bold sailors. Ik denk dat ik graag een oude zeeman ben en geen stoere!