Het is vrijdag 23 Januari en we willen rond 13.00 uur vertrekken richting Bequia. Van diverse mensen hebben we gehoord dat het uitchecken lang kan duren. Daarom gaan we om 11.00 uur anker op en varen de haven binnen van Bridgetown. We meren af tussen de ongelofelijk grote cruise schepen met duizenden toeristen aan boord. Stephan en Denise zorgen dat de watertanks weer opgetopt zijn. Helaas kunnen ze hier niet bij met de tuinslang dus word het ouderwets emmertjes water halen. Eric en ik gaan samen uitklaren. We kloppen aan bij een klein kantoortje met Imigratie op de deur. Er liggen verder geen zeilboten in de haven en we zijn dan ook direct aan de beurt. Een donkere man met een ietswat boze uitstraling in keurig wit overhemd helpt ons verder. Het kantoortje is klein, en tegen de wanden staan stapels papierwerk. De airco draait op volle toeren en zorgt voor een groot temperatuursverschil met buiten. We gaan zitten, deze meneer heeft de touwtjes in handen en dat weet hij heel goed. We doen alles precies zoals hij het zegt anders kan dit wel eens heel lang gaan duren. We moeten een bemanningslijst invullen die drie keer gekopieerd wordt. De gegevens van de boot worden met zorg overgenomen. Hoogte, diepte, breedte, lengte gewicht ect. Ik moet invullen wat de 
laatste haven was, voor ons was dat port St. George, maar deze moet ik niet meerekenen, want dat ligt op Barbados. Het is voor ons dus Mindelo. Mijn bemannigslijst moet ik weer helemaal opnieuw invullen want hij wilt geen “gekras” op de formulieren. Ondertussen voel ik me steeds meer een schoolmeisje dat strafwerk moet schrijven. Waar ik me over verbaas is dat we precies dezelfde gegevens ook al hebben gegeven met het inklaren. Maar… niet zeuren maar doen. We worden naar een ander kantoortje gestuurd om te betalen voor het uitklaren daarna moeten we terugkomen bij de man met het witte overhemd. We gaan naar buiten en lopen tegen een “muur” op van hitte. Door de brandende zon lopen we naar een ander gebouw, ook hier worden we direct geholpen en moeten we weer alle gegevens van onszelf en de boot noteren: Hoogte, lengte, breedte, diepte ect. Die gegevens neemt hij vervolgens weer over op twee andere formulieren. Het uitklaren kost ons 100 Barbados dollar (50,- eur) Dit snap ik wel, want al deze mensen moeten natuurlijk betaald worden. Na ruim een half uur lopen we weer terug door de brandende zon naar het kantoor waar het wel winter lijkt.(Dit kan komen door de tepratuur, maar ook de sfeer speelt hierin een rol). Ik kan me voorstellen dat deze meneer chagerijnig wordt van zoveel papierwerk. We laten hem het bewijs zien dat we betaald hebben en met een stempel mogen we door naar het volgende kantoor. We kloppen aan bij het volgende kantoor. Dit is nog veel kleiner en de stapels met papierwerk nog veel hoger. Het bureau ligt bezaaid met papierwerk en de man achter het bureau komt een beetje verstrooid over. Met ontzettend veel zorg en aandacht pakt hij nieuwe formulieren van de stapel die we moeten invullen. Ook hier vullen we wederom de gegevens in van de boot: Hoogte, lengte, breedte, diepte ect. Ook de bemanningslijst moet weer opnieuw worden ingevuld. Ik leg de gegevens voor hem neer. Hij moet eerst nog even iets anders doen met formulieren die al op zijn bureau liggen van een andere boot. Hij weet alleen niet zo goed wat. Letterlijk tien minuten lang verplaatst hij de papieren van de ene naar de andere kant van het bureau. Hij stopt ze in een enveloppe, maakt deze dicht, haalt ze er toch weer uit en bekijkt ze opnieuw, stopt ze in een andere enveloppe. Weet het toch niet zeker en bekijkt de papieren nog een keer. Mijn verbazing is groot. Dan ziet hij op mijn formulier staan dat we zijn ingeklaard bij port Saint George, maar dat maakt het verhaal heel anders zegt hij. Hij moet even bellen naar port Saint George. Met zorg wordt het grote telefoonboek bovenop de stapels papieren gelegt en het telefoon nummer word gedraaid. Hij vraagt of de Batjar op 14 januari is ingeklaard met een heer Glaser aan boord en een mevrouw Suckdrager (Sorgdrager). Op dat moment kon ik mijn lach niet meer inhouden. Twee boze ogen zijn op me gericht. Gelukkig hangt hij op en na 5 minuten zijn de laatste dingen afgehandeld voor ons, maar ik vraag me af wat ze met die gegevens van ons moeten doen, Waarschijnlijk komt dat op de stapel tegen de wand aan te staan. We kunnen vertrekken richting Bequia. Het is 14.30 en de trossen gaan eindelijk los. 